W dniu 16 lutego 2020 r. Giuseppe miał poważny wypadek motocyklowy, który zakończył się amputacją lewej nogi powyżej kolana. Przed wypadkiem oddany był uprawianiu dwóch dyscyplin sportowych: nurkowaniu na wstrzymanym oddechu (freediving), gdzie uzyskał Certyfikat Drugiego Stopnia i kwalifikacje asystenta instruktora oraz brazylijskiej sztuki walki jiu-jitsu.

Pomimo wyzwań stawianych mu przez rzeczywistość, Giuseppe nadal poświęcał się swoim dwóm pasjom, z wolą walki i determinacją przystosowując się do nowych okoliczności.

Jego upór nie tylko pozwolił mu pozostać aktywnym w dyscyplinach, które uwielbia, ale uczynił z niego przykład dla innych, inspirując tych, którzy wraz z nim trenowali jego dyscypliny, a także dając siłę rodzinie, która go wspiera w jego nowym rozdziale życia.

Bill Zabelny marzył w dzieciństwie, aby zostać profesjonalnym hokeistą i zaistnieć w panteonie sław hokeja. Jednak w jego życiu darzył się dramat: w wieku 12 lat uczestniczył w wypadku samochodowym, w wyniku którego stracił prawą nogę.

Chociaż sytuacja była niezwykle trudna, Bill nie porzucił swej pasji do hokeja. Ciężko pracował i był zdeterminowany odnieść sukces. Aż w końcu dopiął swego. W roku 2001 zaczął grać w drużynie amp-hokejowej na poziomie międzynarodowym, reprezentując drużynę USA, z którą zdobył cztery srebrne medale.

W uznaniu jego osiągnięć, Bill został zaproszony do Hokejowej Galerii Sław w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Dziś w obu tych krajach znajdują się pamiątki po jego protezach.

Po zakończeniu kariery w drużynie USA Bill napisał nagrodzoną książkę pt. “A Man’s Legacy: The Chronicles of Bill Zabelny”. Nadal prowadzi aktywne życie i gra w hokeja trzy razy w tygodniu, potwierdzając swoją nieustająca pasję dla tego sportu. Oprócz hokeja lubi jeździec na rolkach i grać w pickleball, co pozwala mu zachować sprawność fizyczną. Aby utrzymać siłę i elastyczność, odwiedza też siłownię i uprawia trening pilates. Taka aktywność nie tylko utrzymuje go w dobrej kondycji fizycznej, ale również przynosi mu radość i spełnienie.

Historia Billa może posłużyć jako prawdziwa inspiracja dla tych, którzy mają marzenia i aspiracje.

Steven Mosqueda urodził się i wychował w Riverside w stanie Kalifornia, a jego wielką pasją jest koszykówka. W wieku 22 lat stracił nogę w wypadku samochodowym, ale swojego zamiłowania do tego sportu nie porzucił. Pomimo traumatycznych doświadczeń Steven nadal jest wdzięczy za możliwość poruszania się, bycia niezależnym i motywowania się do osiągania nowych celów. Dzisiaj Steven jest jednym z głównych członków zespołu koszykarskiego Amp1 Basketball, do którego należą jeszcze cztery inne osoby, również po amputacji nóg. Zespół stara się być inspiracją, źródłem wiedzy i motywacji dla każdego, kogo jego członkowie napotkają.

Obie nogi Alana musiały być amputowane z powodu sepsy zaledwie po 21 dniach życia chłopca. Pierwsze protezy otrzymał, gdy miał dziewięć miesięcy. Alan chciał biegać, więc jego matka szukała sposobu, aby mógł trenować z innymi sportowcami. Zaczął biegać, używając drewnianych protez, choć te powodowały krwawienie podczas ćwiczeń. Jego pasja była jednak silniejsza; nauczył się trenować, przezwyciężając ból. NaIgrzyskach Paraolimpijskich rozgrywanych w roku 2012 w Londynie zdobył złoty medal w biegu na 200 m w klasie T44, a w lipcu roku 2013 został najszybszym na świecie sportowcem po amputacji obu nóg.

Robert Rodriguez urodził się z wrodzoną wadą określaną jako hemimelia strzałkowa. Gdy miał dziesięć miesięcy, jego matka stanęła przed trudną decyzją o amputacji jego nogi. Nie była przekonana, że to dobra decyzja dla jej syna, ale Robert jest jej wdzięczny, że tak postąpiła. Robert przeszedł zabieg amputacji, w wyniku czego nosi protezę, i z dumą teraz udowadnia, że on – a także wszystkie pozostałe osoby po amputacji – może wykonywać takie same rzeczy jak inne pełnosprawne osoby. Dzisiaj Robert jest ojcem i mężem, a także mówcą motywacyjnym i sportowcem. Jest członkiem parasportowego amerykańskiego zespołu triatlonowego i członkiem amerykańskiej drużyny amp futbolu. Ciężkie próby i zawirowania, jakie Robert musiał fizycznie i psychicznie przechodzić, będąc młodym człowiekiem, nauczyły go, że zawsze należy iść do przodu, niezależnie od okoliczności. Dzięki swoim doświadczeniom przekonał się, że czasami rzeczy nie są aż tak złe, na jakie wyglądają, i że na końcu drogi – jeśli będziesz ciężko pracować – czeka cię sukces.

Kiedy Massimo miał 9 lat, lekarze zdiagnozowali kostniakomięsaka na jego lewej pięcie. Miesiąc później zdecydowano, że kończynę należy natychmiast amputować. Pomimo tego wiele czasu poświęcał na uprawianie sportu, np. biegi i rafting. W roku 2018 wygrał Mistrzostwa Włoch w biegach halowych na 60 i 200 metrów. Nawiązał też kontakt z Włoskim Stowarzyszeniem Raftingu. Sport zawsze był fundamentalną częścią jego życia. I to go uratowało, sprawiając, iż poczuł, że pasuje do innych.